«Στο Καφέ-Αμάν» : μία αξέχαστη μουσικο-αφηγηματική παράσταση του ΜΣΚ στο Μέγαρο Χορού Καλαμάτας.
της Ε. Ντινοπούλου, καθηγήτριας του ΜΣΚ
Τι θα μπορούσε άραγε να πει -ένας-ένας χωριστά- από τους εκατοντάδες Καλαματιανούς που κατέκλυσαν το Αμφιθέατρο του Μεγάρου Χορού για να παρακολουθήσουν την μουσικο-αφηγηματική παράσταση του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας «Στο Καφέ Αμάν» που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 13 Δεκεμβρίου 2023;
- Ότι πέρασε δύο ώρες μαγικές; ( Μμμ…μάλλον είναι «φράση-κλισέ»)
- Ότι απόλαυσε -τα διαλεγμένα με τόση επιμέλεια- θρυλικά και αθάνατα, αγαπημένα τραγούδια, παραδοσιακά, σμυρναίικα, λαϊκά;
- Ότι είδε μπροστά στα μάτια του να ζωντανεύει μια εποχή, ένας κόσμος παλιός, ένας κόσμος που οι συμμετέχοντες-μαθητές, καθηγητές, απόφοιτοι- τον κουβαλούσαν μέσα στις βαλίτσες τους καθώς ανέβαιναν στη σκηνή να τραγουδήσουν ντυμένοι με ρούχα εποχής;
- Ότι συμμετείχε με όλο του το είναι σιγοτραγουδώντας τα αθάνατα τραγούδια της εποχής των «καφέ αμάν»- ή αλλιώς- τα τραγούδια της αέναης περιπλάνησης του ξεριζωμένου ελληνισμού;
- Που τόσο έντονα, τόσο «βιωματικά» εισέπραξε την ανάγκη έκφρασης των απλών, των λαϊκών εκείνων ανθρώπων, αυτών που μετουσίωσαν τον πόνο της προσφυγιάς, του αποχωρισμού από πατρίδα και δικούς, σε τραγούδια ξορκίζοντας έτσι τις συμφορές και τις δυστυχίες που τους βρήκαν;
- Που επί δύο ώρες άκουγε να ξεχύνονται σαν ένα ορμητικό ποτάμι, οι ρυθμοί και οι μελωδίες από τόσα μουσικά όργανα. Αυτά που αποτελούσαν την ορχήστρα παραδοσιακής μουσικής του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας. Και τα οποία βρίσκονταν στα χέρια μαθητών και καθηγητών του Μουσικού Σχολείου. Ενός σχολείου που εδώ και τριάντα χρόνια προσφέρει στην Καλαμάτα παιδεία και πολιτισμό.
Έ λοιπόν ο καθένας και η καθεμία από όσους και όσες βρεθήκαμε εκεί θα σας διαβεβαίωνε πως ήταν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα καθώς έβλεπε και άκουγε:
- Το βιολί, το σαντούρι, το κανονάκι, τη λύρα, τα κλαρίνα, το λαούτο, το ούτι, την κιθάρα, το μπουζούκι, τα παραδοσιακά κρουστά, το κοντραμπάσο, το πιάνο, να έχουν « πάρει φωτιά» καθώς όλα μαζί, συντονισμένα τέλεια, να στέλνουν στο ακροατήριο έναν γεμάτο ήχο, μία ολοκληρωμένη ηχητική εμπειρία…
- Τα άλλοτε σοβαρά και άλλοτε αναψοκοκκινισμένα και χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών και των καθηγητών τους που τα χέρια τους πετούσαν πάνω στις χορδές, στα πλήκτρα, στα κλειδιά, στις μπαγκέτες μαρτυρώντας τη στενή συνεργασία μαθητών και καθηγητών, το δέσιμο και τον συντονισμό τους.
- Τα προσεκτικά επιλεγμένα αφηγηματικά κείμενα για το «ταξίδι» των καφέ-αμάν από τη Σμύρνη και την Πόλη μέχρι τον Πειραιά και την Αθήνα, μέχρι ακόμη και την Αμερική και μέσα από αυτές τις διηγήσεις να ζωντανεύει η νεότερη ιστορία της πατρίδας μας.
- Την εμπνευσμένη παρουσίασή τους από την εξαιρετική αφηγήτρια η οποία περνούσε στον κόσμο με θαυμαστή αμεσότητα τόσες ιστορικές πληροφορίες, βιώματα των προσφύγων και των μεταναστών από τις αρχές του αιώνα έως και τον μεσοπόλεμο.
- Τους παραδοσιακούς χορούς των μαθητών και μαθητριών μας πίσω από την οθόνη σαν σκιές, αλλά και μπροστά από αυτήν…
- Το αριστοτεχνικό ζεμπέκικο του Δ/ντή του ΜΣΚ που κυριολεκτικά οπτικοποίησε το εμβληματικό τραγούδι «Σαν απόκληρος γυρίζω», τραγουδισμένο με μοναδικό, κατανυκτικό, συγκλονιστικό τρόπο.
Και τελικά τι να πρωτοθαυμάσει κανείς όσον αφορά τη δεξιοτεχνία και την εξαιρετική απόδοση και πίσω από αυτήν τη σκληρή δουλειά και την συστηματική μελέτη:
- Τα λαμπερά σόλα, τους αυτοσχεδιασμούς και τα ταξίμια στα διάφορα όργανα, τον βελούδινο ήχο τους και τις κρυστάλλινες φωνές των τραγουδιστών;
- Το άλλοτε διονυσιακό κέφι και την άλλοτε κατανυκτική ατμόσφαιρα;
- Τα συγκινητικά βίντεο με τα εξαιρετικά γυρίσματα και πρωταγωνιστές τους ίδιους τους μουσικούς;
- Τον επαγγελματισμό μαθητών και καθηγητών και την άψογη παρουσίαση;
Κανείς δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η μαγεία καθώς βυθιζόμασταν όλοι όλο και περισσότερο σε μία πανδαισία ήχων, εικόνων, κίνησης, χρωμάτων και σκιών…
Και για φινάλε, ένα ποτ πουρί, μία γιρλάντα από υπέροχα και αγαπημένα τραγούδια, έκανε τον κόσμο να συμμετέχει έντονα, να συγκινείται, να κάνει κέφι, να μερακλώνει, εντέλει να παραληρεί!
Όλοι, θαρρείς, κρέμονταν από τα χέρια που κρατούσαν τις μπαγκέτες του σαντουριού. Από τα χέρια του τελειόφοιτου μαθητή μας – και εμπνευστή αυτής εδώ της παράστασης.
Αυτές οι μπαγκέτες που σχεδόν ξεκολλούσαν από τις χορδές και πετούσαν ψηλά, πολύ ψηλά-γιατί εκεί ψηλά είχε βάλει από την αρχή τον πήχη – πεπεισμένος ότι θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.
Αυτές οι μπαγκέτες…
Φαινόταν να μη θέλουν να σταματήσουν ποτέ, σαν κάτι να τις τραβούσε ψηλά, στον ουρανό της υπέροχης παραδοσιακής μουσικής και ιστορίας των «καφέ αμάν» που γράφτηκε για πάντα στις καρδιές όλων εμάς των…τυχερών που βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ. Εκεί…
